Media

Bekijk ook onze filmpjes en ons foto’s.
Op deze pagina staat informatie over:

• Sheila’s Buikdanscentrum in de Media
• Beschrijving van de buikdansstijlen
• Meest gebruikte dansritmes in de Arabische dans
• Geschiedenis van buikdans
• De wortels van de buikdans
• Kostuums
• Buikdansmuziek en dvd’s
• Egyptische danseressen
• Diverse handige en leuke filmpjes
• Buikdans “props” oftewel rekwisieten

• Handige links naar websites over buikdanskleding & winkels, info, enz. klik hier

Sheila’s Buikdanscentrum in de Media

Buikdanseres Patricia reclamespotje “Icasting” – 2015
Buikdanseres Patricia, Irea en Isabel “Meiden van de Herengracht” aflevering 4 – Endemol- 2015
Buikdanseres Isabel videoclip van “het Feestteam” – Dobbelsteen Entertainment – 2015
Buikdansdisco voor Vrouwen – Item voor Serious Request – Keep them going – 2015
Buikdanseres Patricia – Official Music Video Hotep – Jermain Bridgewater 2017 – klik hier!
Buikdanseres Patricia – Item TV Gelderland Summerfestival 2017 – klik hier!

Beschrijving van de buikdansstijlen (tekst Peter Verzijl):

Vaak wordt buikdans gezien als een containerbegrip: alles kan en alles mag. Zo is buikdans verworden tot een fantasiedans, vaak met het isoleren als doel en niet als middel om muziek en emoties weer te geven.

Er worden echter stijlen onderscheiden, die van elkaar verschillen door het land of de streek waar het vandaan komt, het tijdsgewricht en vooral het verschil in lichaamsbewustzijn dat bij iedere stijl hoort.

Ik ben me bewust van het feit dat er vele verschillende opvattingen over het begrip “stijl” gehanteerd worden.
En om op de fantasie terug te komen: daar moet je als danser(es) altijd een beroep op blijven doen omdat geen enkele danser(es) hetzelfde danst. Zodoende blijft buikdans een individuele uitingsvorm, ook binnen de stijl.

• Amerikaanse Stijl

De Amerikaanse stijl is een assemblage van Turks, Libanees, een flinke dosis Oriëntalisme (romantische Westerse fantasie over hoe het leven en de cultuur in het Oosten zou zijn) en Amerikaanse show. Het is eigenlijk een product van de multiculturele samenleving die de Verenigde Staten als immigratieland vormt. Daardoor zijn er de volgende elementen in te herkennen: snelheid en atletisch vermogen, grote snel opeenvolgende isolaties, grondshows, dansen met “props” (zwaarden, sluiers, soms zelfs glazen).
De mysterieuze uitstraling van de danseres appelleert aan het 1001-Nacht gevoel dat Westers publiek graag wil beleven bij een buikdansoptreden. De snelle afwisseling van de beweging zorgt ervoor dat het Westerse publiek, gewend als het is aan veel prikkels, zich geen seconde hoeft te vervelen. De speciaal hiervoor gecomponeerde “routines” met afwisselende en in stukjes gehakte composities stellen de danseres in staat de snelheid en afwisseling vol te houden en bij trommelsolo’s wordt alles uit de kast gehaald om iedere nuance in de muziek weer te geven. De danseres kan zo laten zien wat ze technisch in huis heeft. Herhaling van de bewegingspatronen en het weergeven van emotie, beide van grote waarde bij de Egyptische stijlen, zijn van ondergeschikt belang. Hierdoor zijn buitenkant en commercie veel meer op de voorgrond dan bij de Egyptische stijlen waar meer nadruk op de binnenkant ligt.
Vanaf eind jaren ’70 toen de buikdans in Nederland kwam tot begin jaren ’90 was dit in Nederland de dominante stijl van dansen. Iedere danseres van deze generatie zal zich de muziek van George Abdo en Eddie Kochak nog herinneren! Vergelijking met Egyptische stijlen was er nog nauwelijks omdat er in het Westen weinig oorspronkelijk beeldmateriaal was. Hierdoor kon de Amerikaanse stijl zich vanuit fantasie verder ontwikkelen.
De Amerikaanse stijl is weer populair geworden door de Belly Dance Superstars, een uitgekiend commercieel concept waarin een nieuwe generatie danseressen, die inmiddels kennis gemaakt hadden met de traditionele stijlen, te zien is. Het show- en glamouraspect is hierin sterk doorgevoerd, de muziek verpopulariseert en de geleerde Egyptische bewegingspatronen andermaal aangepast aan de smaak van het Westers publiek. Dit geeft spectaculaire shows met danseressen met ideale lichamen en kostuums, maar blijft steken in “plaatjes” omdat de dans meestal weinig emotionele zeggingskracht en dus weinig inhoud heeft.
Samen met de Moderne Cairo-stijl zijn dit vandaag de dag de meest dominante stijlvarianten.
Bekende Amerikaanse danseressen zijn Jillina, Suhaila Salimpour en vanuit “The Old School” Delilah, Dahlena en de reeds overleden Serena Wilson.
Tevens zijn er in de Verenigde Staten nieuwe stijlen ontstaan die gedeeltelijk wortels hebben in de Oriëntaalse dans, zoals de American Tribal Style en de Tribal-Fusion. Toch zijn er in de Verenigde Staten ook danseressen die zich met traditionele dans bezighouden en er zelfs intensieve studies naar gedaan hebben zoals bijvoorbeeld Shareen el Safy en Morocco. De reeds gestopte Amerikaanse Feyrouz die in de jaren ’90 in Duitsland woonde was vooral vermaard om haar nooit meer door wie dan ook geëvenaarde sluierdansen.

• Baladi

In het begin van de 20e eeuw trokken veel Egyptenaren van het platteland naar de grote steden op zoek naar een beter bestaan. Vaak was Cairo het eindstation. Ook nu nog hebben families die al generaties in de stad wonen bindingen met de streek of het dorp waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Baladi betekent “mijn land” of “komend van het land”. Het staat ook voor de gelijknamige dansstijl die de ziel van de Egyptenaar representeert, de Egyptenaar die nog altijd heimwee heeft naar het platteland. Het is de dans van de “gewone” Egyptenaar.

Hossam Ramzy heeft eens geschreven dat de mooiste Baladi-dans thuis te zien is, hoewel iedere Egyptische buikdanseres het op haar repertoire heeft staan. Vaak wordt gezegd dat Baladi een eenvoudige dans is. Dat is het beslist niet. De muziek kent vele lagen en is behoorlijk complex van compositie. Daardoor is het ook moeilijk om er een choreografie op te maken aangezien je de muziek steeds weer anders “hoort”, net naar gelang je stemming en manier van zijn op dat moment. De muziek is eigenlijk zo complex dat het niet eenvoudig is ze met Westerse oren te doorgronden. Baladi is sensueel, krachtig, volks en dient dus via improvisatie gedanst te worden zodat de ziel van de danseres zichtbaar wordt.
Er is dan ook niets zo erg als een gechoreografeerde Baladi die door iemand anders is gemaakt!
Vaak wordt op de vierkante meter gedanst. De heupbewegingen zijn aards, de muziek is karakteristiek en begint in klassieke Baladi-stukken meestal met een Taqsim Hor (improvisatie van een instrument zonder ritme op de achtergrond) van de accordeon of de saxofoon. Vroeger werd daarvoor de oud gebruikt maar meer en meer kwamen er Westerse muziekinstrumenten die in de Egyptische muziek werden geïntegreerd. De danseres volgt in de Taqsim Hor de lijnen van het muziekinstrument met haar heupen, eerst nog ingetogen maar vloeiend, ondersteund door organische armbewegingen, meestal wat dichter naar het lichaam toe. Dan komt er een kort vraag- en antwoordspel van de percussionist, de “me-atta”, wat klinkt als “pr-tak-e-doem tak” en enige keren wordt herhaald. De danseres maakt hierop meestal kleine heup- of schouderbewegingen. Dan gaat het onderliggende instrument (bijvoorbeeld de accordeon) verder maar nu komt er een 4/4 ritme bij. De danseres komt langzaam los vanuit een ingetogen toestand, maakt zwaardere heupbewegingen en laat meer emotie zien. Het kan zijn dat de me-atta nog een keer herhaald wordt waarna de muziek versnelt tot de “tet” waarin de danseres geheel los kom en expressiever wordt. Het muziekstuk eindigt vaak weer langzamer waarop de danseres ingetogener gaat dansen. Dit is een “klassieke” opbouw. Daarnaast zijn er zeer veel muziekstukken die deze opbouw niet hebben maar toch onmiskenbaar een Baladi-sfeer in zich hebben.
De Baladi-danseres is meestal niet gekleed in een tweedelig cabaretkostuum maar in een eendelige Baladi-jurk.
Zoals gezegd heeft iedere Egyptische danseres Baladi op haar repertoire. Bekende Baladi-danseressen zijn/waren: Suheir Saki, Nagwa Fouad, Nelly Fouad, Hayatem, Nadia Hamdi, Mona el Said en Lucy. Maar in Nederland zijn ook danseressen die een uitstekende Baladi kunnen neerzetten, zoals Sena en Julia Zafira. In Duitsland is Sena’s lerares Ad Nug een geweldige Baladi-danseres. In het boekje “Baladishow” uitgebracht door Belly Dance Saray, staat naast verder muziektips en achtergrondinformatie over deze dansstijl het artikel “Wat is Baladi?” wat een goede inkijk geeft in de soul van de Baladi en de Baladi-danseres.

• Klassiek Egyptische Stijl

Er zijn verschillende meningen over het ontstaan van de Klassiek Egyptische stijl. Er zijn auteurs die zeggen dat deze stijl van oorsprong aan de Arabische hoven is ontstaan, eeuwen geleden. Maar omdat er in die tijd geen camera’s waren is dit niet te bewijzen. Anderen zeggen weer dat de echte klassieke periode zijn intrede deed in de tijd van de grote Egyptische danseressen Nagwa Fouad en Suheir Saki en noemen de stijl die ik hier ga beschrijven “de dans van de Golden Era of Egyptian dance”. En weer anderen noemen alles wat geen Tribal of Tribal-Fusion is, Klassiek.
Ik doel hier op de stijl van dansen die gangbaar was vanaf de jaren ’40 tot ongeveer het midden van de jaren ’60, toen de Egyptische filmindustrie tot bloei kwam. Vele Egyptische danseressen speelden in films en waren beroemdheden. Badia Masabne was een grote motor in de Arabische muziek- en danswereld. Je zou deze stijl dan ook “Filmdans” kunnen noemen.
In ieder geval kenmerkte de dans zich door verfijning, hoofsheid, gratie en speelsheid aangevuld met een dosis glamour, overgenomen uit de Amerikaanse Hollywoodfilms. De klassieke stijl is beïnvloedt door dansstromingen uit het Westen en Latijns-Amerika. Er zijn elementen uit het ballet zoals arabesken, meer podiumgebruik en ruime armbewegingen in te zien maar ook een sterk verbeterde houding die het de danseressen mogelijk maakten verfijndere isolaties met de heupen aan te kunnen.
De energie van de klassieke dans is hoger dan bij de Baladi maar wel geaard. Kun je bij de Baladi-danseres spreken van het archetype van de volksvrouw, bij de klassieke danseres vind je het archetype van de prinses of de filmster. Niet voor niets wordt deze stijl de “Raqs el hawanem” (dans van de dames) genoemd, met Taheya Carioca als meest uitgesproken representante daarvan. De lichtvoetigheid, de vloeiende armbewegingen, de kleinere isolaties en de voortdurende “flow” van het lichaam geven deze stijl naast een ongekende elegantie een op het eerste gezicht weinig spectaculaire aanblik. De mate van lichaamsbeheersing, timing en concentratie is in werkelijkheid echter bijzonder hoog en is minder eenvoudig aan te leren dan het zich doet aanzien. In deze periode was de vrijheid van dansen maximaal en er werd volop geëxperimenteerd met allerlei bewegingspatronen uit diverse danssoorten zonder dat het afbreuk deed aan de binnenlichamelijke bewegingen die zo kenmerkend zijn voor de Egyptische stijlen en met name de klassieke stijl.
De muziek uit deze tijd is complex en wederom vaak Westers beïnvloedt. De orkesten waren groot, er werden Westerse muziekinstrumenten gebruikt.
Componisten als Mohammed Abdel Wahab en Farid el Atrache lieten zich zowel door Westerse als Latijns-Amerikaanse ritmes inspireren. Er zijn nog vele filmbeelden met bekende danseressen zoals de eerder genoemde Taheya Carioca, maar ook met Samia Gamal en Naima Akef, bewaard gebleven. Samia Gamal nam een eigen positie in en Naima Akef die meer gebruik maakte van choreografieën was van deze drie danseressen de danseres die qua bewegingspatroon het “modernst” was. Omdat ze in 1966 al op 37-jarige leeftijd stierf is de ontwikkeling van haar repertoire nooit tot volle wasdom gekomen.
Naast deze drie waren ook Katy, Houda Shamsheddin, Liz en Lynn, Horeya Mohamed en Zeinet Olwi, danseressen die het aanzien meer dan waard waren. Latere sterren zoals Suheir Saki en Nagwa Fouad hebben het eind van de klassieke periode ook meegemaakt en zijn eveneens in meerdere films te zien. Gelukkig is de laatste tijd een herwaardering van het Klassieke Egyptisch in Nederland gaande.

• Ghawazee

De Ghawazee (meervoud van Ghawzia) zijn naar alle waarschijnlijkheid een bevolkingsgroep die oorspronkelijk niet uit Egypte komt maar zich meer dan 1000 jaar geleden in Egypte gevestigd hebben.
Er zijn meerdere theorieën over hun afkomst. Vaak wordt er van uitgegaan dat ze van zigeunerafkomst zijn. De Ghawazee hebben meestal in de marge van de Egyptische samenleving geleefd maar hadden wel een belangrijke functie, namelijk als muzikant, entertainer/ster of danseres op bruiloften en feesten. Ook wordt regelmatig de link gelegd tussen vrouwelijke Ghawazee en prostitutie.
De Ghawazee zijn de danseressen die beschreven werden in reisverslagen uit de 18e en 19e eeuw, toen Europese schrijvers Egypte aandeden. Sommige schrijvers zoals de Fransman Gustave Flaubert, waren geheel geobsedeerd door deze danseressen. Zijn affaire met Ghawazee-danseres Kuchuk Hanim is een bekend gegeven.
Anno nu zijn de meeste Ghawazee-danseressen te vinden in de streek rondom Luxor.
Vaak wordt de Ghawazee-dans door 2 of meerdere zusjes uitgevoerd. De bekendste representanten zijn de Banaat Mazin (dochters van Mazin). De Amerikaanse danseres Aisha Ali heeft hun dans nog op de valreep gefilmd omdat ze in rap tempo aan het verdwijnen is. En ook nu zijn er nog danseressen die research blijven doen naar deze dansstijl, zoals in eigen land Karin van der Knoop.
Uit deze onderzoeken blijkt dat er niet een eenduidige Ghawazee-dans is maar dat deze verschilt per streek en per clan. Wel kan gezegd worden dat er een aantal overlappende kenmerken zijn zoals geaarde en schijnbaar slordig uitgevoerde heupbewegingen, stampachtige passen en interactie tussen de danseressen onderling, bijvoorbeeld door schoudershimmies met de schouders tegen elkaar. Continu is er sprake van zelfbegeleiding met sagat, vaak op het snelle fellahin-ritme, wat een grote beheersing van de sagat vraagt. Soms wordt er met objecten of stokken gedanst.
Er zijn meerdere kostuumvariaties mogelijk die zich in de loop der tijd ontwikkeld hebben. Van (half)blote kostuums en kostuums met lange op Ottomaanse kleding gebaseerde jurken tot kostuums met onderrokken, stroken en een diadeem in het haar en Baladi-achtige jurken met lange franjes.
Het Ghawazee muziekrepertoire loopt naadloos over in het Saaidi-repertoire, ook qua dans.

• Libanese Stijl

Libanon ligt geografisch gezien tussen Turkije en Egypte in. Ook technisch gezien houdt de Libanese stijl het midden tussen Turks Arabeske/Oryantal en de Egyptische stijlen.
De snelheid en de dynamiek van het Turks, als ook de meer naar buiten gerichte bewegingen en het showelement, maar ook de elegantie en de geaardheid van het Egyptisch. Eigenlijk zou je kunnen zeggen het is Turkse buikdans op z’n Egyptisch of Egyptische buikdans op z’n Turks.
Daarnaast wordt de sluier nogal eens gebruikt, wat je Egyptische danseressen weinig ziet doen zodat er ook een Westerse sfeer aan het Libanees zit.
Libanese (en Turkse) danseressen hebben grote invloed gehad op de ontwikkeling van de Oriëntaalse dans in de Verenigde Staten. De bekendste danseres was Nadia Gamal, een danseres die ook nog speelde in de oude Egyptische films. Momenteel is Amani de invloedrijkste Libanese danseres. De Rahbani-brothers, Rafic Hobeika en Setrak Sarkissian (van Armeense afkomst) zijn bekende componisten/musici.
De Libanese stijl is de meest Westers overkomende buikdansstijl,ook door de muziek, die vaak Westers georiënteerd is geweest. Bekende vertegenwoordigsters van de Libanese buikdans zijn Nadia Gamal (1939-1990), Samara en Amani.

• Saaidi

Saaïdi-dansen komen oorspronkelijk uit de streek tussen Luxor en Assuan en zijn afgeleid van gevechtsdansen met stokken tussen mannen (Raqs el Tahteeb). Vrouwen hebben dit gegeven “afgepakt” van de mannen en hebben er een vrouwelijke vorm aan gegeven, soms met wat spot naar de mannen en dan vooral mannelijke kwaliteiten toe.
Toch heeft de vrouwen-Saaïdidans de stok behouden als element om mee te dansen, hoewel de heupbewegingen de hoofdmoot zijn en de stok in feite bijzaak. In verwesterde Saaïdi-dans is de trukendoos met de stok (“wat kan ik er allemaal mee”) meer gevuld dan in Egypte zelf. In het Westen is de stok meer doel dan middel geworden.

Ook in andere landen komen dansen met de stok voor overigens zoals in Libanon en in Marokko. De Saaïdi-muziek is meestal vrolijk en ongecompliceerd en het Saaïdi-ritme dat vaak gebruikt wordt in deze muziek is aards en luchtig tegelijk: het is zwaar en aards door de dubbele “doem” in het midden van de maat en luchtig door de geprononceerde “tak” aan het eind van de maat. Dit nodigt uit tot zware aardse bewegingen en luchtige sprongetjes. De lichaamsenergie van de Saaïdi is “relaxt” en niet uitgesproken vurig. De muziekinstrumenten in het Saaïdi-orkest zijn karakteristiek: de rababa (strijkinstrument met kleine klankkast en met paardenharen snaren), de mizmar (soort hoorn die een doordringend geluid produceert, lange tijd mocht dit niet in de stad gebruikt worden), de arghul (blaasinstrument met dubbele schacht) en diverse percussie-instrumenten zoals de saaidi-trommel die om de hals gedragen wordt en met twee stokken wordt bespeeld (een rechte en een kromme). Moderne commerciële Saaïdi-muziek met elektronische instrumenten bestaat ook.
In veel Arabische popmuziek kun je het Saaïdi-ritme horen als een van de dominante ritmes. Als het Saaïdi-ritme vrij snel gespeeld wordt met een populair deuntje eronder -zoals bij de popmuziek het geval is- is het muziek die door haar vlotheid en ongedwongenheid snel aanspreekt bij het Westerse gehoor.

De traditionele Saaïdi-danseres draagt geen tweedelig cabaretkostuum maar een nauwsluitende Baladi-jurk, al dan niet met een gordel of sjaaltje om de heup en draagt vaak een sjaaltje in het haar. De mannen dragen meestal 2 galabieja’s over elkaar en hebben een mutsje of een grote sjaal (emma) om het hoofd gewikkeld.

De Saaïdi worden in de grote stad Cairo niet altijd even serieus genomen, de grapjes over de “domme” Saaïdi zijn dan ook niet zeldzaam. Mahmoud Reda ontwikkelde vanaf de jaren ’50, toen Egypte een republiek werd nadat koning Faroek was weggejaagd, vele traditionele Egyptische dansen, waaronder de Saaïdi-dansen tot podiumkunst. Het was een middel om aan de wereld het nieuwe zelfbewuste Egypte te laten zien met een respectabele dansvorm die overal gezien mocht worden op de manier zoals het Westen het ballet kende. Buikdans werd niet als acceptabel gezien en president Nasser (zelf een Saaïdi) was dan ook een grote ondersteuner van de Mahmoud Reda-groep. De hoofddanseres, Farida Fahmy, getrouwd met de broer van Mahmoud Reda, werd daardoor een zeer gerespecteerde danseres. In moderne(re) dansroutines zit overigens regelmatig een stukje Saaïdi-muziek ingeweven, zeker als de routine lang is.

• Turkse Stijlen

De Turkse buikdans verschilt van de Egyptische door minder geaarde, meer naar buiten en opwaarts gerichte bewegingen van het bekken en de heupen. Ook is er meer snelheid in de dans en meer grondwerk dan in de Egyptische stijlen. Technisch gezien komen de grotere snelheid, de draaiingen en het grondwerk waarschijnlijk uit Centraal-Azië. De minder op binnenlichamelijkheid gebaseerde dans is qua lichaamsbewustzijn vaker gemakkelijker aan te leren door Westerlingen dan de binnenlichamelijke Egyptische stijlen.
Grofweg zijn er 3 verschillende stijlen te onderscheiden:

1. De Arabesk/Oryantal stijl Dit is de stijl die meestal in nachtclubs wordt gedanst. Het is de Turkse versie van de Arabische buikdans en bevat de eerder genoemde elementen. Vaak wordt met zills gedanst. Helaas verdwijnt deze stijl en wordt ze vervangen door Arabische en/of Westerse stijlen, ook qua muziekvoering. In het ergste geval wordt buikdans in de toeristencentra gepresenteerd als een soort gehuppel in een bloot kostuum.

2. De Roman stijl Deze werd van oudsher uitgevoerd door danseressen van zigeunerafkomst, vaak op het onregelmatige 9/8 ritme. Deze stijl vind je voornamelijk in Istanbul en omgeving. Ook goede Turkse buikdanseressen beheersen deze stijl die wordt gekenmerkt door ruwere bewegingen met de heupen, sprongetjes en scènes die het leven van alledag representeren. De Roman stijl is ongepolijst en vol levensvreugde.

3. Bellyfolk Dit is een dans die onderling op feestjes wordt gedanst. Het is een combinatie van folkloristische bewegingen en danspassen en bewegingen uit de Arabeskenstijl. Die laatste bewegingen worden niet zo uitgesproken uitgevoerd maar meer ingetogen omdat niemand echt geassocieerd wil worden met een buikdanseres die in het openbaar danst, maar toch tegelijkertijd haar sensualiteit wil imiteren.

• Arabo-Andalusisch

Arabo-Andalusisch is geen vermenging tussen buikdans en Flamenco, hoewel deze fusion al tientallen jaren bestaat.
De oorspronkelijke Arabo-Andalusische dansvormen stammen uit de Moorse tijd, die ongeveer gelijk liep met de Middeleeuwen in het Westen. Al Andalus, dat het gehele Iberische schiereiland omvatte, was een smeltpunt van culturen (Arabieren, Berbers, Christenen, Joden) met een hoge beschavingsgraad en een grote mate aan culturele ontwikkeling. Er was veel contact tussen de Andalusische hoven en die van Bagdad en Perzië. Waarschijnlijk is de arabeske uit het ballet, uit deze culturele smeltkroes ontstaan.
In het Bagdad van de 9e eeuw leefde de beroemde muzikant Ishaq el Mawsili. Bagdad was één van de brandpunten van de Arabische cultuur. Een van zijn beste leerlingen, Ziryab, zorgde bij El Mawsili echter zoveel afgunst dat hij hem uit Bagdad verbande. Ziryab vertrok en kwam in 824 aan, aan het hof van Cordoba. Hij werd er al snel populair en richtte net als zijn leermeester een conservatorium op. De muziek ontwikkelde zich als een mengsel van zijn eigen muziek uit het Oosten, de autochtone muziek van Al Andalus en de Noord-Afrikaanse muziek want met belangrijke steden als Fez en Tunis was ook contact.
In de eeuwen na Ziryab ontwikkelde zich een intensieve culturele uitwisseling tussen Al Andalus, Noord-Afrika en het Oosten. Een bijzonder grote verandering kwam toen de Islamitische Moren na de val van Granada verdreven werden van het Iberisch schiereiland en moesten vluchten naar Noord-Afrika of het Oosten. Deze gebeurtenis heeft zich vastgezet in het collectieve bewustzijn van de Arabieren: nog steeds wordt Al Andalus gezien als het verloren gegane “Beloofde Land”. Vele Moren kwamen terecht in Noord-Afrika.
In de huidige Maghreb-landen vind je nog steeds Andalusische muziek en de Arabisch-Andalusische dans die met kleine heupbewegingen en kleine sjaaltjes wordt gedanst. De teksten van de liederen zijn gedichten in de Arabische versvorm Muwashahat. Ze gaan vaak over de liefde en de schoonheid van het leven.
De Arabisch-Andalusische dansstijl die uiteindelijk in Libanon en Syrië is uitgekristalliseerd lijkt nog het meest op ballet, met vele arabesken, draaiingen en verfijnde arm- en handbewegingen.
Vaak wordt deze dans gedanst op een 10/8 ritme (Samai Thequil). De beroemde Libanese zangeres Fairuz heeft op de theatrale CD Andaloussiat, Arabo-Andalusische muziek uitgebracht. Het wellicht bekendste muziekstuk in 10/8 ritme is Lama Bada: ” Als zij begint te bewegen als een twijg, beroerd door een bries, houdt de schoonheid van haar bewegingen mijn blik gevangen”.

• Khaleegy

Khaleegy ofwel Saoudi wordt het meest gedanst in de Golfstaten, Saoedi-Arabië, Kuweit en het zuiden van Irak. De vrouwelijke vorm wordt vaak “Haardans” genoemd. Het wordt gedanst in een grote doorzichtige jurk (met een onderjurk) die zo lang is dat ze over de grond sleept en waarvan de mouwen zo groot zijn, dat je door de mouw heen de jurk kan uittrekken. De jurk wordt tijdens het dansen omhoog gehouden of deels over het hoofd getrokken. De bewegingen die bij de dans horen zijn kleine pasjes, handshimmies, kleine borstbewegingen, schouderbewegingen en zwaaibewegingen met het hoofd waardoor de haren in mooie golven meebewegen. Dit gebeurt meestal op het Khaleegy-ritme. Later is Khaleegy-muziek toegevoegd aan buikdansroutines om de rijke vakantiegangers die van de Golf naar Egypte kwamen te plezieren en meer geld aan hen te verdienen.

• Moderne Caïrostijl

Deze stijl is eind jaren -80 ontstaan, voornamelijk door Dina en de Egyptische choreografe Raqia Hassan, een voormalige danseres van de Mahmoud Reda groep.
Raqia Hassan ontwikkelde een bewegingsrepertoire met veel power door een hogere spierspanning dan bij de andere Egyptische stijlen met (bijna helemaal) gestrekte knieën en armen. Hierdoor krijg je een krachtig centrum en accenten in combinatie met uitdagende nonchalance. Dit is de stijl die nu het meest in Caireense nachtclubs is te zien. Dina en Randa Kamal zijn hoewel ze ieder verschillend dansen, de belangrijkste vertegenwoordigsters van deze stijl.

Meest gebruike dansritmes in de Arabische dans (Hamid Bazi):

http://www.khafif.com/rhy/rhythm.html

Geschiedenis van de buikdans (tekst Meike):

Buikdans is een van de oudste dansen die er op de wereld bestaan. Hoewel deze manier van dansen ook wel ‘oosterse dans’ genoemd wordt, bestonden er in verschillende delen van de wereld daarop lijkende dansvormen.

Voordat het christendom zich begon uit te bereiden, geloofden de mensen aan een hoop godinnen en niet aan één mannelijke god. Eén van de belangrijkste godinnen was ‘Ma’, waarvan de culturen die in haar geloofden, het woordje ‘Mamma’ afgeleid hebben.
De vruchtbaarheid van de vrouw werd religieus geëerd; toen was de rol van de man bij de verwekking nog niet bekend. De Indianen bijvoorbeeld dachten dat de ziel van het kind vanuit de ‘moeder’ aarde in de vrouw glipte.
De mensen verzonnen een soort vruchtbaarheidsdans, die hoofdzakelijk door vrouwen werd gedanst, om de godinnen te aanbidden. Deze dans bestond uit de symbolisering van de heilige geslachtsdaad, door rotatie van de heupen en andere erotische bewegingen. Ook culturen in Europa, zoals bijvoorbeeld de oude Grieken, hadden een dans, die uit het draaien van de heupen en het ‘heuptrillen’ bestond.
Zodra de mensen de rol van de man bij de verwekking ontdekten, veranderde ook het geloof. Nieuwe religies ontstonden, zoals het christendom en de islam. Langzamerhand probeerden de nieuwe ‘mannelijke’ religies het geloof aan de godinnen en de daaraan gekoppelde eer van het Vrouwelijke uit te roeien. Dansen als de oude vruchtbaarheidsdans werden verboden en de vrouw werd alleen nog maar als de voedingsbodem voor het mannelijke zaad gezien. De man gaf zich daardoor een sleutelpositie in de schepping.

Maar sommige culturen lieten zich hun religie niet zo makkelijk afnemen. Zo kwam het, dat de christenen bepaalde tradities gewoon overnamen, om hun eigen geloof voor de ‘heidenen’ attractiever te maken. Daarmee pasten ze hun eigen rituelen aan. De godin Ma werd de heilige maagd Maria, de moeder van god, die door de mensen mocht worden vereerd. Maria, als ‘heilige moeder’ werd het symbool van de vrouwelijkheid.
De vrouwen mochten hun seksualiteit alleen nog in het huwelijk uitleven, om zoveel kinderen als mogelijk te krijgen en zo de stamboom van de man te dienen. Zo wordt de vrouw tot bezit van de man. De vrouwelijke seksualiteit wordt onderdrukt, en als vies afgekeurd, waardoor de vrouw uiteindelijk aan de rand van de maatschappij kwam te staan.
De mannen waren bang voor de vrouwelijke macht, en keken heel wantrouwend naar de vrouwen. Er werd zelfs gezegd, dat een man alleen door de gewone aanraking van een vrouw onrein zou worden en haar kwade karaktereigenschappen over zou nemen.
De vruchtbaarheidsdans werd zo overbodig. Hij verloor zijn religieuze betekenis en werd een normale dans. Later maakten de mensen daaruit een kunstvorm. Er ontstonden variaties zoals het dansen met een stok, zwaard of cymbal.
De dansvorm ontwikkelde zich in verschillenden delen van de aarde. In Hawaï werd hij de ‘Hula’, die met korte rokjes gedanst wordt op vrolijke muziek; in Afrika wordt het de ‘Afro’ en in het middenoosten de buikdans.
Maar zelfs Hula, Afro en buikdans worden in de verschillende landen en provincies anders gedanst. Een heel groot verschil bestaat er tussen de Turkse en Egyptische buikdans. In Turkije heeft zelfs bijna ieder dorp een andere stijl. Maar toch: buikdans is en blijft de dans van de vrouwen, ook zijn er inmiddels een hoop beroemde mannelijke dansers.

Hoewel dansen in de westerse wereld niet zo in het normale leven geïntegreerd is als bij  andere culturen, zijn de westerse mensen met dansen nooit echt gestopt. Stijldansen en nu ook discodansen waren altijd al populair. Dansen is dus ook waarschijnlijk een menselijke behoefte. Door dans wordt niet alleen de behoefte aan feesten bevredigd, maar ook opgekropte energie ontladen.
Vooral buikdans wordt de laatste jaren steeds populairder in Europa. Waarschijnlijk omdat hier steeds meer vrouwen op zoek zijn naar hun identiteit als vrouw, en daarmee meer zelfvertrouwen krijgen. Buikdans is daarom niet alleen geestlijk gezond, maar helpt ook het eigen lichaam in zijn natuurlijke vorm te leren kennen en te gebruiken.

De wortels van de buikdans

De wortels van de buikdans liggen in de volksdans. Meer bepaald, de volksdans uit het Midden-Oosten waarbij op de bijzondere gebeurtenissen iedereen danste. Dus zowel mannen, vrouwen als kinderen.
Dit betekent dat de Oosterse dans een oude kunstvorm is die een bijzonder lange ontwikkelingsgeschiedenis kent en die ook nu nog steeds in evolutie is. Buikdans is levende danskunst. Ze wordt beïnvloed door de tijdsgeest en de cultuur van de beoefenaars.
Sommige mensen denken dat het buikdansen ontwikkeld is in het oude Mesopotamië, gedurende de opkomst van de eerste grote bekende civilisatie, die van de Soemeriërs, anderen denken dat het van de Indiaase tempeldans afstamt.
De stijl van dansen met lichaamsvergrendelingen, golvende bewegingen en isolaties vinden we zowel in de dansen van India en Pakistan als ook in het hele Midden Oosten.
In het buikdansen zien we ook andere invloeden zoals bvb. het dansen van zigeuners en Turken. De Gawazee (zigeuners) die vanuit India naar Egypte, Spanje en vele andere landen gekomen zijn, werden uiteindelijk de zangers en dansers van de straat die hun eigen stijl van uitvoering hadden, beïnvloedt door de folklore.
De dans werd ook beïnvloed door de Turken in de tijd van het Ottomaanse Rijk.
Mettertijd brachten de Europeanen hun invloed naar het Midden Oosten. Egyptische componisten creëerden een nieuwe muziekstijl, sterk beïnvloed door de Westerse orkestklanken. Caïro en Beiroet kwamen te voorschijn als belangrijke culturele centra in de Arabische wereld. De beginperiode van de Egyptische filmindustrie maakte van een aantal buikdanseressen (bijvoorbeeld Samia Gamal) internationale sterren.
Buikdans is dus een smeltkroes van verschillende invloeden uit verschillende culturen en tijdsperiodes.

Kostuums

In traditionele kledij wordt de buik bedekt maar zie je soms wel dat het accent gelegd wordt op het bekken door het gebruik van een heupsjaal.
In de 19e eeuw bestond een Egyptisch danskostuum uit een eenvoudige wijde broek of rok, een blouse met lange mouwen en een kort jasje. Het kostuum bevatte weinig versieringen. Door de Westerse danseressen ontstonden later de glamour kostuums. De kostuums, zoals wij die nu min of meer kennen ontstonden pas in 1920.
Men droeg een bovenstuk en een heupgordel die waren versierd met pailetten en kralen. Daaronder een rok met splitten aan de zijkant en een blote of licht bedekte buik. In latere jaren werd daar nog een navelsierraad aan toegevoegd. Elke buikdansstijl heeft een bijbehorend kostuum.
Als u al eens in Turkije of Egypte bent geweest heeft u misschien in souvenirwinkeltjes al eens een sjaal gezien met ‘muntjes’. De muntjes refereren naar de muntjes die aan buikdanseressen worden toegeworpen tijdens hun dansen.
Denk bijvoorbeeld aan de straatmuzikanten die wij hier kennen, zo waren er ook ‘straat’-buikdanseressen. Ze werden in munten uitbetaald en omdat er geen banken waren, werden die munten als juwelen gedragen, aan hun kleding vastgemaakt en aan hun haar vastgemaakt.

Buikdansmuziek en Dvd’s:

Clipjes van deze zangers/zangeressen zijn allemaal op www.youtube.com te vinden.

• Popmuziek: Amr Diab, Nancy Ajram, Samira Said, Elissa, Mustapha Amar, Mohamed, Mounir, Bahaa Sultan, Walid Toufic, Nawal Al Zoughi.
• Om Kalthoum: Om Kalthoum heeft een unieke plaats in de harten van de Egyptenaren. Stap je in een taxi in Cairo is er net zoveel kans om Om Kalthoum te horen als Egyptische popmuziek. Sinds Suhair zaki hebben de danseressen vaak een gezongen of instrumentaal nummer van haar in het repertoire, vroeger vaak aan het eind want niemand kon Om Kalthoum evenaren. Je ziet wanneer het gaat gebeuren, de danseres krijgt een intense zielvolle expressie in haar gezicht. Om Kalthoum was een fantastische zangeres, haar liedjes waren vaak lang van 25 minuten, tot soms wel een uur of twee lang. Als haar concert live werd uitgezonden op de radio, viel alles stil, iedereen wilde luisteren.
• Shaabi: Muziek van de werkende klasse, vaak met straattaal en verzonnen worden. Ahmed Adeweia, Shabaan Abdel Rehim, Hakim, Saad El Soghiar.
• Klassiek: Mohammed Abdel Waheb, Farid El Atrache, Abdel Halim Hafez, Baligh Hamdy, Warda.
• Ritme Cd’s: Sayed Balaha Oriental Grooves nr.1 en nr.2 , Hossam Ramzy rhythms of the Nile, Leyla Jouvana Rhythms and Drums.
• Trommelsolo’s: Hossam Ramzy
• Dvd’s: Er zijn heel veel instructie en performance dvd’s, hier een aantal op een rijtje: Instructions: Jillina, Keti Sharif, Aziza’s ultimate belly dance practice companion, Ranya Renée’s Egyptian dance (baladi), Leyla Jouvana (shimmies) Nourhan Sharif, meissoun ( bollywood & buikdans) Performance: Bellydancing Superstars (modern), by dancers for dancers, the legends of bellydance.

Bekende Egyptische danseressen:

Filmpjes van deze danseressen zijn allemaal op www.youtube.com te vinden.

• Sterren (’40-’60) Naima Akef, Samia Gamal, Tahia Corioka.
• Sterren (’60-’00) Nagwa Fouad, Sohair Zaki, Mona El Said, Fifi Abdo, Sahar Hamdi, Aida Nour, Nadia Hamdi, Samasen.
• Sterren ( 2000 tot nu) Dina, Lucy, Randa Kamel, Dandesh, Camellia.
• Mata Hari
  Hoewel Mata Hari niet een buikdanseres pur sang was, wordt ze toch vaak in verband gebracht met buikdansen, vanwege haar spectacualire dansperiode in Parijs.
  Mata Hari leefde van 1876-1917 en werd geboren te Leeuwarden als Margaretha Zelle. Na een turbulent en vrij ongelukkig leven waarbij ze een tijd lang in Nederlands Indie woonde, vertrok Mata Hari uiteindelijk in 1905 naar Parijs, waar zij al snel onder de naam Mata Hari een beroemd danseres werd. (Mata Hari betekent oog van de opkomende zon). Tot ongeveer 1912 bleef zij dansen. Uiteindelijk werd zij in 1917 beschuldigd van spionage en in datzelfde jaar door de Fransen geexecuteerd.
• Little Egypt
  Wanneer je kijkt naar de geschiedenis van Little Egypt, is het niet met zekerheid te zeggen of je wel over 1 persoon kan spreken. Zeker is dat ‘Little Egypt’ dateert uit 1893 en een danseres was bij de Wereldtentoonstelling te Chicago, maar er wordt veel gespeculeerd of het wel 1 persoon was. Wanneer we er van uitgaan dat dit wel zo is, dan wordt vaak gezegd dat Little Egypt de danseres Farida Mazar Spyropoulos was. Zeker is dat Little Egypt de bezoekers in die tijd shockeerde! Het was een heel nieuwe dans, deze bellydance en mensen waren gefascineerd erdoor, al waren er ook mensen die er schande van spraken. Op zich waren er overigens meerdere danseressen, maar Little Egypt was de onbetwiste ster.
  Of zij nu 1 danseres was of meerdere, eigenlijk maakt dat niet zo veel uit. Het belangrijkste is dat dit de eerste westerse kennismaking met buikdansen was; vanaf dat moment werd buikdansen ook een onderdeel van de westerse wereld.
• Samia Gamal (1924-1994)
  Deze tekst is een samenvatting; copyright is van de verdiepingscursus Orientaalse dans door Mariska Heuwekemeijer-Assink, Margot Widdershoven-Sijbers (Salome), Letty Vos en Peter Verzijl (Farouq)
  Samya Gamal werd als Zeinub Khalil Ibrahim Mahfuz in 1924 geboren uit het huwelijk tussen een Egyptische vader en een Marokkaanse moeder. Na de dood van haar moeder ontvluchtte ze op 14-jarige leeftijd het ouderlijk huis. Na wat omzwervingen kwam zij in Cairo in contact met de Syrische actrice Badia Masabne die in Cairo het beroemde Opera Casino had geopend, op dat moment het brandpunt van entertainment in de Arabische wereld. Zeinub begon in het Opera Casino als achtergronddanseres. Badia Masabne gaf het meisje de kans om solo te dansen, hetgeen de eerste keer mislukte: ze kwam niet over op het publiek. Toch gaf Badia haar een nieuwe kans en ze gaf haar zelfs een artiestennaam: Samya Gamal. Samya oefende en voegde elementen toe die ze in haar balletlessen geleerd had: arabesken, pirouettes en armengebruik. De tweede kans werd een groot succes. Samya was ook een van de eerste danseressen die gebruik maakte van de ruimte en introduceerde drama-elementen in haar dans. Dit laatste maakte haar tot een favoriete filmster. Haar ster rees snel en ze werd bekend in de gehele Arabische wereld.
  In het Casino Opera ontmoette Samya de Libanese zanger/acteur/oud-speler Farid el Atrache (1914-1974). Ze werden geliefden en zouden samen meer dan 80 films maken. Toch kwam het tot een breuk tussen de twee omdat Farid als Druzenprins niet met een buikdanseres kon trouwen, zelfs al was zij beroemd. Met hun breuk was ook de inspiratie bij beiden verdwenen en bereikten ze nooit meer het niveau dat ze in hun glorietijd hadden. Samya stopte kort na haar 40e jaar en kwam veel later nog even terug met een kleine comeback. Tegenwoordig wordt zij beschouwd als een van de meest invloedrijke danseressen uit de 20e eeuw, juist door de nieuwe elementen zie ze in de Orientaalse dans introduceerde. Ze was de eerste buikdanseres die op hoge hakken danste. Verder maakten ze niet alleen Egyptische, maar ook als internationale films waardoor ze een bekende filmster werd.
• Taheya Carioca (1919-1999)
  Deze tekst is een samenvatting; copyright is van de verdiepingscursus Orientaalse dans door Mariska Heuwekemeijer-Assink, Margot Widdershoven-Sijbers (Salome), Letty Vos en Peter Verzijl (Farouq)
  Taheya Carioca werd als Bedauia Mohamed geboren in de stad Ismailia aan het Suez-kanaal. Na de dood van haar vader werd haar opvoeding ter hand genomen door de zeer strenge familie van haar vader. Op een dag zag Bedauia de toen bekende Libanese danseres Souad Mahassan dansen op een bruiloft. Dat vond ze zo mooi dat ze mee ging dansen. Dat leverde haar een pak rammel van haar halfbroer op die haar gedrag (dansen in het openbaar) onbetamelijk vond.
  Steeds vaker ontvluchtte Bedauia het strenge regime thuis en op 14-jarige leeftijd lukte het haar om de stad Cairo te bereiken. Het lukte haar Souad Mahassan te achterhalen. Bedauia smeekte de danseres om haar niet weg te sturen. Toen Souad Mahassan terug ging naar Libanon kwam Bedauia onder de vleugels van Badia Masabne terecht, de grote naam achter het Casino Opera. Daar kreeg ze een goede leerschool en mocht ze als 16-jarige meedansen in de showgroep. Van Badia kreeg ze de naam Taheya. Taheya’s eerste solo-optreden was een succes en ook zij werd een grote ster in de opkomende Egyptische filmindustrie. Haar tweede naam Carioca dankte zij aan het feit dat ze zich ook liet inspireren door Latijns-Amerikaanse dansen (Carioca= inwoner van Rio de Janeiro).
  Taheya’s orientaalse dans was gebaseerd op minimale bewegingen met een maximum aan effect. Zonder twijfel is zij de koningin van het “niets doen”. Met haar geweldige podiumuitstraling kon zij zich dat permitteren.Taheya stopte op 32-jarige leeftijd en legde zich sindsdien toe op het acteren. Door haar sterke eigen mening en uitgesproken politieke standpunten kwam ze meermalen met het gezag in botsing. Op latere leeftijd leidde ze steeds meer een teruggetrokken leven totdat ze tegen het einde van haar leven weer werd ontdekt als zijnde een van de legenden van de Egyptische dans.
• Naima Akef (1929-1966)
  Deze tekst is een samenvatting; copyright is van de verdiepingscursus Orientaalse dans door Mariska Heuwekemeijer-Assink, Margot Widdershoven-Sijbers (Salome), Letty Vos en Peter Verzijl (Farouq)
  Naima Akef werd in een circusfamilie geboren. Als driejarig meisje trad ze reeds op als acrobate. Een grote verandering kwam toen haar vader en moeder gingen scheiden en haar vader niet alleen zijn (ex-) echtgenote maar ook zijn vier kinderen uit zijn circus bande. Naima’s moeder richtte toen haar eigen acrobatiekgroep op tesamen met haar vier dochters. Dit werd al snel een succes. Een uitnodiging voor een optreden in het Casino Opera bleef niet uit. Omdat Naima zo mooi bewoog mocht ze af en toe meedansen als achtergronddanseres en op haar 16e jaar debuteerde ze als solo-danseres.
  Na haar ontmoeting met een veel oudere filmdirecteur kreeg haar carriere als danseres en filmactrice vleugels. Haar bekendste film is wellicht Tamrhenna, waarin ze een Ghawazee-meisje speelt die verliefd wordt op een man van rijke komaf terwijl zij reeds is uitgehuwelijkt aan haar neef. Naima wordt in een adem genoemd met haar tijdgenotes Samya Gamal en Taheya Carioca en is in feite met hen een van de bekendste Egyptische buikdanseressen. Naima stierf op jonge leeftijd na een lang ziekbed aan kanker.
• Nagwa Fouad (ca 1932-)
  Deze tekst is een samenvatting; copyright is van de verdiepingscursus Orientaalse dans door Mariska Heuwekemeijer-Assink, Margot Widdershoven-Sijbers (Salome), Letty Vos en Peter Verzijl (Farouq)
  Nagwa werd in Alexandrie geboren als dochter van een Egyptische vader en een Palestijnse moeder maar groeide op in Jaffa (in het huidige Israel). Nadat de staat Israel in 1948 werd uitgeroepen en de familie moeilijkheden kreeg, verhuisde Nagwa met haar familie weer terug naar Egypte. Als 15-jarige werkte ze als telefoniste voor entertainment agency. Toen de directeur van het agentschap haar zag dansen moedigde hij haar aan om hiermee door te gaan. Dit resulteerde uiteindelijk in een zeer lange danscarriere die duurde tot 1992. Ook nu is zij nog te zien als actrice in vele Egyptische films en soaps. In de jaren ’70 was ze uitgegroeid tot de bekendste danseres van de Arabische wereld, maakte ze deel uit van de Egyptische jet-set en trad ze op voor vele buitenlandse staatslieden en gekroonde hoofden. Ze investeerde veel geld in haar eigen dansgezelschap en liet vele bekende musici muziek voor zich schrijven. In 1976 liet ze Egyptes bekendste componist Mohammed Abdel Wahab zijn officieel enige muziekstuk voor een buikdanseres componeren: Amar Arbatasher. Het was rond die tijd dat zij ook in zee ging met de choreograaf Mohammed Khalil. Hij zou tot aan het eind van haar carriere haar dansen choreograferen.
  Nagwa Fouad heeft een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van de Orientaalse dans in Egypte. De nadruk op choreografieen, show-elementen en enscenering werden haar niet altijd in dank afgenomen maar hadden wel degelijk invloed op erkenningsproces van de Orientaalse dans als kunstvorm.
• Sohair Zaki (1944-)
  Deze tekst is een samenvatting; copyright is van de verdiepingscursus Orientaalse dans door Mariska Heuwekemeijer-Assink, Margot Widdershoven-Sijbers (Salome), Letty Vos en Peter Verzijl (Farouq)
  Suheir Saki werd in 1944 geboren in Mansoura en verhuisde op 9-jarige leeftijd naar Alexandrie. In haar niet-muzikale familie was het vooral haar vader die er op tegen was dat zij danste, maar na zijn dood hertrouwde haar moeder en was het juist haar stiefvader die een positieve invloed op haar danscarriere had. Een lange weg in lokale nachtclubs volgde totdat ze ook televisieoptredens ging doen, zowel solo als in een tableau. Begin jaren ’60 beproefde Suheir haar geluk in het Caireense nachtclubcircuit waar ze met een andere opkomende ster concurreerde: Nagwa Fouad. Suheirs stijl was geheel tegenovergesteld aan die van Nagwa. Liet Nagwa haar dansen choreograferen, liet Suheir zich inspireren door het moment zelf en improviseerde ze, waren Nagwa’s dansen doorspekt met showelementen, Suheir hield haar dans eenvoudig en daardoor natuurlijk. Beide danseressen werden voortdurend in een adem genoemd als zijnde even groot of bekend. Bij toeval stopten beide danseressen ook in de zelfde week in 1992!
  Suheir was bekend om haar scherpe gehoor en de feilloze interpretatie van de muziek. Ze was de eerste danseres die het aandurfde om op muziek gecomponeerd voor de beroemde zangeres Oum Kalsoum te dansen. Wijlen president Sadat zei dan ook over haar: Jij bent de Oum Kalsoum van de dans, zoals zij zingt met haar stem, zing jij met je lichaam.

Leuke filmpjes

• Egyptische ogen: http://www.youtube.com/watch?v=k4qNRmwli-A
• Bh voeren: http://www.youtube.com/watch?v=9nGpgM70bk4
• Buikdansen in de supermarkt!: http://www.youtube.com/watch?v=BGeBS-kmThY
• Kitchen Baladi: http://www.youtube.com/watch?v=aY6hBS5YNRo

Buikdans “props” oftewel rekwisieten

Bij het buikdansen kun je verschillende ‘props’ gebruiken. ‘Props’, of in het Nederlands rekwisieten genoemd, kunnen zeker iets extra’s aan je dans geven! Hieronder een lijstje van de meest gangbare:

• Kandelaar/Shamadan
• Stok
• Sluier
• Zills
• Zwaard
• Isis wings
• Silk Fans
• Poi en Voi

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren